Zaterdag 11 augustus 2001 stonden Hoek en Kloetinge tegenover elkaar in het kader van het Amstel Cup-toernooi. Na 15 minuten voetballen was het al 2-2. Uiteindelijk eindigde het prestigeduel in een 5-4-zege voor de thuisclub, met Barry van der Hooft in de 84ste minuut als matchwinnaar. Drie maanden later gingen beide ploegen op herhaling in de competitie en gingen wederom alle remmen los: 21 kansen en 8 goals, met als eindstand 4-4. De ruim 2000 toeschouwers likten hun vingers erbij af. De return in april stak er qua cijfers (1-1) ietwat schril bij af.

Aan de vooravond van de derby tussen de rivalen vrijdag blikken we terug op de sensationele competitiewedstrijd van weleer (4-4), met twee hoofdrolspelers van destijds: Emiel Dorst (Kloetinge) en Barry van der Hooft (Hoek). ,,Ik keek wel op tegen Emiel Dorst” zegt Barry van der Hooft. ,,Hij was een oud-prof, had bij RBC gespeeld.’’ Dorst op zijn beurt bewierookt de toenmalige aanvaller van Hoek ook. ,,Barry van der Hooft was in die wedstrijden tegen Kloetinge altijd op zijn best. Dan draaide hij zijn kontje erin en kwam je er niet aan. En hij scoorde zo makkelijk…”

De middenvelder van Kloetinge opende op zaterdag 10 november 2001 het bal met een vroege openingsgoal (10e minuut) en een snelle gele kaart (12e minuut). ,,Toen ik de 1-0 maakte dacht ik: ‘Dit wordt mijn dagje’.’’ Het liep faliekant anders, want na 26 minuten stond Dorst al onder de douche.

Na een tweede gele kaart moest hij inrukken. ,,Die eerste gele kreeg ik voor een overtreding op Musa Kanu. Hij was een bepalende speler en die wilde ik even een kegel geven. Dat lukte niet, die jongen was zo goed. De tweede was een lachertje. Er werd een overtreding gemaakt op Erik de Groene en daar zei ik iets van. Ik draaide me om en zag de scheids (Van der Werff) naar zijn borstzakje grijpen. Ik zei: ‘Maar scheids, ho even, ik heb al geel hè. Nou ja, de rest is geschiedenis.”

,,Ik voelde me schuldig. Er was nog zo lang te spelen, en dat met tien tegen elf. Ik ben onder de douche gekropen, wilde in mijn auto gaan zitten, weg van het sportpark. Voor m’n fatsoen heb ik dat niet gedaan en ben ik later tussen de dug-outs gaan staan. De wedstrijd pakte uiteindelijk goed uit, Wilco (de Valk) maakte in de 75ste minuut de gelijkmaker.”

Later die maandag kopte de PZC: ‘Dorst geniet ondanks rode kaart’. ,,Ja, dat is gek hè’’, zegt Dorst nu. ,,Hoe kan je nu genieten als je rood krijgt, maar die 4-4 was zo mooi. Het was spektakel en die hele entourage. Er waren meer dan 2000 toeschouwers, het stond rijendik. Ik heb bij mijn weten nooit gewonnen van Hoek. We zijn ook nog eens afgeschoten met 4-1. Wij hadden in die periode een aardig elftal hoor, maar Hoek ook.”

Hij speelde uiteindelijk vijf jaar bij Kloetinge, waar hij na zijn profcarrière bij RBC was beland. Bijna was het avontuur echter van korte duur geweest. ,,Het is een dun draadje geweest’’, vertelt de in Bruinisse woonachtige Dorst. ,,Ik moest linksback spelen, maar dat wilde ik niet. Ik was een middenvelder. Vervolgens zat ik vier wedstrijden op de bank en als Johan de Goederen uitviel, mocht ik er in, soms in de 85ste minuut. Toen heb ik op een gegeven moment gezegd: ‘Ik ga niet langer vijf, zes wedstrijden op de bank zitten. Hierna kwam ik er toch in, als middenvelder en heb ik een heel mooie tijd beleefd bij Kloetinge. Het is een heel leuke en warme club. Ik was ook wel een publieksspeler. Als ik scoorde, vloog ik naar het publiek, lekker samen juichen. Na afloop was ik ook altijd te vinden in de kantine en het sponsorhome, bij winst en verlies. Het contact met de mensen vond ik belangrijk en leuk.”

,,In mijn tweede seizoen bij Kloetinge is er nog weleens contact geweest met Hoek, via-via. Of ik een gesprek wilde, maar daar had ik helemaal geen zin in. Ik voetbalde niet voor het geld en dan moest ik drie keer op en neer naar Hoek. Voor mij was het clubgevoel belangrijker. Wilco de Valk is later nog wel naar Hoek geweest, maar volgens mij heeft hij daar nooit heel veel leut gehad.”

Zijn zoon Yarick voetbalt bij SC Feyenoord in de vierde divisie. Daar gaat Emiel Dorst nog vaak kijken, maar hij heeft tegenwoordig ook een andere passie: golf. ,,Dat zou ik wel elke dag kunnen doen. Bij het voetbal ging ik weleens tekeer, maar met golf ben ik ook behoorlijk fanatiek hoor. Ik ben nu een paar jaar bezig en heb er wel feeling voor. Mijn handicap is inmiddels 17. De golfbaan ligt hier in de buurt, ik kan er op de fiets naartoe en zo de baan op lopen.”

Natuurlijk heeft het voetbal nog zijn aandacht en volgt hij Kloetinge nog altijd. ,,Ik zie nog steeds verschillende jongens uit die periode. We spelen ook altijd met oud-Kloetinge op een toernooi in Arnemuiden. Van mij zou dat nog wel vaker mogen gebeuren. Ik had het nu wel wat gevonden om met oud-Kloetinge tegen oud-Hoek te spelen, een voorwedstrijdje voor de derby. Een leuk idee, maar ja dan zeggen mensen: ‘Ga het maar regelen’. Uiteindelijk komt het er dan niet van.”

Tijd om zenuwachtig te zijn voor de derby had Barry van der Hooft in november 2001 niet. De jonge aanvaller hoorde die zaterdagmorgen in de bus, op weg naar de wedstrijdbespreking bij restaurant de Caisson in Kapelle, pas dat hij zou spelen. ,,Op zaterdagmorgen werd duidelijk dat Djamel Buyse toch geschorst was’’, vertelt Van der Hooft. Het ging tussen hem en Arjan Koopmans. Uiteindelijk viel de keuze op Van der Hooft. ,,Okay, dacht ik, dat kan een leuke middag worden. Ik had er heel veel zin in.”

,,Ik had eigenlijk nooit een basisplaats. Ik was een type dat zijn rol als invaller had en daar had ik best vrede mee. Ik kwam van Terneuzen, was een jonge speler. Ik was vierde keus en dat was te begrijpen. Ik had bij mijn komst naar Hoek Angelo Nijskens, Ronald van Sliedregt en Dave Gijsel voor me. Dat waren allemaal briljante spelers. Mijn vader overleed in 1996, mijn debuut in Terneuzen 1 heeft hij nog net meegemaakt. Vier jaar later belde Hoek. Mijn vader schopte in het verleden nog weleens tegen Hoek. Als hij nog had geleefd, was ik waarschijnlijk nooit naar Hoek gegaan, dan waren we met Terneuzen op de goede weg verder gegaan. Ik heb ruim twee jaar bij Hoek gezeten en ben trots op hetgeen ik daar bereikt heb. Ik heb het hoogste amateurniveau gehaald. Tegen SDV Barneveld heb ik eens vier keer gescoord, werd ik na 66 minuten gewisseld. Nou, daarna kregen we nog zoveel kansen, ik had er dus nog wel meer kunnen maken.”

De derby was Van der Hooft ook altijd op het lijf geschreven. De drie keren dat hij als basiskracht mocht beginnen tegen Kloetinge, scoorde hij steevast tweemaal. Zo ook op 10 november. Voor rust mocht hij dan onzichtbaar zijn gebleven, kort na rust (46e en 49e minuut) sloeg hij twee keer toe. ,,Alles viel lekker, de ambiance en de beleving vond ik prachtig. De rivaliteit was vooral buiten het veld hoor. Angelo Nijskens, de trainer van Hoek, kreeg tijdens die wedstrijd nog een glas bier in zijn nek. In het veld wilden we laten zien wie de beste van Zeeland was en na de wedstrijd was het klaar. Er was in die tijd ook nog geen social media hè. Als je een beetje wilde dollen, belde je iemand op.”

,,Toen we met 4-3 voor kwamen tegen Kloetinge hadden we het nooit meer weg mogen geven natuurlijk, maar het werd nog gelijk door Wilco de Valk. Daarmee gaf hij de wedstrijd een uitroepteken en hebben ze bij Hoek ongetwijfeld gedacht: die De Valk moeten we nog een keer binnenhalen. Dat is later ook gebeurd. Nu, jaren later, kan ik wel zeggen dat ik ook gewoon genoot van spelers als Erik de Groene en Wilco de Valk bij Kloetinge. Tegen Emiel Dorst keek ik op, toch een oud-prof van RBC. Kloetinge had een mooi elftal. Jeffrey van de Velde, Jordy Bakker en Marcel Lourens waren de wissels bij Kloetinge, nou dat waren toch geen misselijke voetballers… Een wedstrijd met 4-4 als eindstand, het was een enorme belevenis. Ik heb altijd wel gedacht: ‘Had mijn vader dit ook maar mee mogen maken’.”

Vrijdag is Van der Hooft, die zijn zoon Rubin onlangs zijn debuut zag maken in het eerste elftal van Kloetinge, aandachtig toeschouwer bij de derby. ,,Ik heb met beide clubs nog wel wat. Ik ben nu assistent-trainer bij Kloetinge onder-23 en vind het mooi hoe Kloetinge het allemaal doet. Maar ik geniet ook nog steeds van Hoek hoor. Zo’n 40 jaar geleden werd de aanzet gegeven. Al heel vaak is gezegd dat ze dit niet vol zouden houden, maar ze zijn er nog steeds. Dat is knap. Ik hoop op een mooie wedstrijd, waar het publiek de winnaar zal zijn. Laat het weer maar 4-4 worden.”