door Ben Hameeteman
NIEUWERKERK – Je zult maar moeder zijn van vijf opgroeiende knapen. Knullen die ook allemaal fanatiek sporten. Vijf paar met modder besmeurde shirts en broeken. Overvolle winkelwagens om al die hongerige monden te voeden. Graag geziene klanten bij de sportshop.
Vijf verschillende haantjes die bij tijd en wijle hun heftig opspelende hormonen tentoonspreiden. En tot overmaat van ramp zit je man Hans op de grote vaart. Voorwaar een hele opgave.
Vandaag de dag blijkt evenwel dat ze allemaal goed terechtgekomen zijn. Als een ‘braaf vijftal’ bezetten Maarten (30), Johan (27), Jan Jaap (32), Robert (21) en Steven (19) het bankstel in het ouderlijk huis in Nieuwerkerk. Op een steenworp afstand van sportpark Het Springer. De accommodatie van de plaatselijke voetbalvereniging SKNWK. Zowel binnen als buiten de lijnen bekend terrein voor de vijf broers Padmos. ,,Hier achter het huis moesten we over twee slootjes springen en over een hek klimmen, waarna je op het voetbalveld stond,” licht Johan het vroegere zondagmiddag verdrijf toe.
De sportieve broers Padmos (vlnr): Maarten, Johan, Robert, Jan Jaap met Julian en Steven. foto Dirk-Jan Gjeltema
,,We gingen daar wel vaker spelen met elkaar, maar dat mocht natuurlijk niet. Er kwam altijd wel iemand om ons weg te jagen,” herinnert oudste broer Jan Jaap zich. ,,Ja, en dan schuilden we even in de bosjes en gingen daarna gewoon weer verder,” vult Johan weer aan.
Want voetbal was het helemaal voor de jonge Padmosjes. De oudste drie, Jan Jaap, Maarten en Johan, schopten het zelfs tot het eerste elftal van SKNWK. Met zijn drieën tegelijk welteverstaan. Jan Jaap: ,,We stonden op een gegeven moment bekend als de Daltons. Zeker bij de derby’s wisten alle tegenstanders dat je niet zomaar een Padmos was gepasseerd. Zelf stond ik rechtsvoor of in de spits. Maarten speelde op het middenveld en Johan in de verdediging. Zodoende.”
Hoewel de Daltons inmiddels met de ‘vut’ zijn, komt de naam Padmos momenteel nog immer voor op het wedstrijdformulier van het vlaggenschip van SKNWK. De twee jonkies Robert en Steven hebben het stokje overgenomen. Robert als de nummer tien achter de spits en Steven in de verdediging als linksback. Het is er nooit van gekomen, maar de broers hadden zelfs best met zijn vijven in één elftal willen spelen. ,,Ik zou dat erg mooi vinden en zelfs het fietsen ervoor opgeven, als het moest,” laat bouwkundig opzichter Johan zijn gedachten de vrije loop.
Samen met Maarten werd Johan op enig moment k besmet met het wielrenvirus. ,,En dat doen we best wel fanatiek. We rijden als A-amateurs zo’n dertig wedstrijden per seizoen. Vooral de Ronde van Nieuwerkerk is altijd wel erg leuk. Terwijl dat eigenlijk helemaal niet de cultuur is binnen het wielrennen, word je hier altijd fanatiek toegeroepen door de supporters van SKNWK. Dat heeft wel wat,” aldus Maarten, in het dagelijks leven werkzaam als inspecteur bij de GGD.
Robert en Steven zitten er redelijk bescheiden bij. Ze laten evenwel duidelijk blijken niet te snappen waarom twee broers het voetbal ooit inruilden voor het fietsen. ,,Ik heb helemaal niks met wielrennen,” klinkt het bijna in koor. Maarten heeft zijn gevatte reactie meteen gereed: ,,Hé Robert, daar heb jij ook helemaal de bouw niet voor.” Gelach van de andere broers én moeder Annelies, die in de keuken in een aantal uit de kluiten gewassen pannen staat te roeren.
Het postuur van Robert Padmos mag er inderdaad zijn. Zijn indrukwekkende torso doet het t-shirt bollen en zet de stiknaden danig onder spanning. ,,Ik doe veel aan fitness en heb een eigen krachtrek in mijn kamer staan. Daar kan je alles mee doen,” legt de student economie en recht uit. ,,Ja zijn bed past er nog net in. Het is eigenlijk meer een fitnesskamer met een bed erin,” grinnikt Johan.
Uit alles blijkt dat de Padmosjes een hecht gezin zijn. Nooit zullen ze elkaar in de steek laten. ,,Hoewel er wel eens een raampje of bord is gesneuveld hoor. De afstandsbediening vloog ook regelmatig door de kamer,” weet Johan.
Als het er op aankomt, steunen de broers elkaar echter door dik en dun. ,,Toen we met zijn drieën in het eerste voetbalden en iemand van ons onderuit geschoffeld werd, onthielden we zijn rugnummer wel. Voor het einde van de wedstrijd, had in ieder geval één Padmosje sportieve revanche gehaald…”